Miasto Korčula położone jest na północno-wschodnim krańcu wyspy, wzniesione nad rozłożystym wybrzeżem. Składa się ze starego miasta leżącego na małym, owalnym półwyspie, barokowego przedmieścia położonego bezpośrednio pod starożytnymi murami oraz nowszych dzielnic rozpostartych wzdłuż wybrzeża na zachód i na wschód od starego miasta. Dzisiaj w mieście mieszka około 3000 mieszkańców, a największa ich liczba w nowych dzielnicach. Miasto jest siedzibą Urzędu Miasta Korčula, który obejmuje swoim działaniem część wyspy z pięcioma osiedlami: oprócz Korčuli to Żrnovo, Pupnat, Čara i Račišće z około 6000 mieszkańców.
W Korčuli znajduje się wiele społecznych, kulturalnych, gospodarczych, zdrowotnych instytucji i zakładów: żłobek, szkoła podstawowa, gimnazjum, muzeum, biblioteka, zakład opieki zdrowotnej, agencje turystyczne, banki, apteka, hotele, stocznia, zakłady handlowe i hotelarskie i inne. Działają tu również kluby sportowe oraz towarzystwa artystyczno-kulturalne, które krzewią wspólne śpiewanie i folklor.
Na pierwsze dane o istnieniu średniowiecznego miasta na wyspie Korčula wskazuje bizantyjski historyk i car Konstanty Porfirogenet w 10 wieku, pisząc o „murowanym mieście”. Na podstawie licznych wzmianek utrzymuje się, że ówczesne miasto wznosiło się na miejscu centrum dzisiejszego starego miasta. Nie znajdujemy niestety pozostałości budownictwa tamtych czasów.
Jednak fragmenty starych murów, zdobienia, a przede wszystkim źródła pisane bezspornie świadczą o tym, że w tym miejscu w XIII wieku już istniało miasto opasane murami, poprzecinane ulicami i placami, kościołami, budowlami publicznymi i domami mieszkalnymi. To były czasy panowania mletskiej rodziny Zorzi, ale i częstych zmian rządów, dlatego podejrzewa się, że w tek burzliwych czasach mury i budynki były wielokrotnie niszczone.
Ponadto ówczesne miasto było dużo skromniejsze od tego, które odbudowano, a raczej zbudowano na początku XV wieku. Stare domy były jednopiętrowe, rzadko dwupiętrowe, zbudowane z grubo ciosanego kamienia lub gliny, bez stylowych ozdób. Podobnie inne budowle: kościoły, loże, budynki publiczne. Na początku XV wieku doszło do gruntownej przebudowy miasta, podczas której, oprócz pojedynczych budynków, nic nie zostało zachowane.
W następny barokowym XVII i XVIII wieku, działalność kamieniarska i budowlana upada ze względu na gospodarcze trudności Wenecji, co odbiło się także na ziemiach jej podległych.
Na Korčuli powstało niewiele barokowych budynków, jedynie kilka rezydencji i domów mieszkalnych na przedmieściu świadczy o tym, że fach kamieniarski nie zupełnie zaniknął. Stare kościoły otrzymały wtedy skromne barokowe dodatki: portale, ozdoby zewnętrzne i wewnętrzne marmurowe ołtarze przywiezione z Włoch. To jest czas powstania przedmieścia: Borga.
Pewne mletskie postanowienie wyraźnie zabraniało budowy poza murami z powodu zagrożenia najazdami nieprzyjaciela, który mógłby się w czasie najazdu umocnić w takich budynkach. Faktycznie miało to miejsce w 1483 roku w czasie aragońskiego oblężenia. Korčulanie nie stosowali się ściśle do tego zakazu, o czym świadczy fakt, że podczas tureckiego oblężenia w 1571 roku, jak wspomina kronikarz Antun Rozanović, Turcy uciekający przed niewiernymi ograbili i spalili domy w Borgi.
W XVII wieku nie było już tureckiego zagrożenia, dlatego Borga zaczęła się rozwijać. Wkrótce przedmieście stało się centrum miejskiego życia i pracy. Tutaj odbywał się handel, przeniosły się najważniejsze zakłady rzemieślnicze, a w bardzo krótkim czasie również instytucje życia społecznego i publicznego. Równocześnie dotychczasowe centrum miało coraz mniejszą liczbę mieszkańców: dotychczasowe siedziby nie były remontowane: ludzie chętniej budowali nowe domy wzdłuż wybrzeża w sąsiedztwie swoich miejsc pracy. W pierwszej połowie XIX wieku aż do II wojny światowej Korčula była regionalnym miasteczkiem, którego rozwój powoli zmierzał w kierunku turystyki.
Po II wojnie światowej wraz z budową stoczni pojawiła się potrzeba powstania większej liczby mieszkań dla jej pracowników, dlatego na wschodnich i zachodnich stokach powstały nowe osiedla mieszkaniowe, a następnie hotele, budynki użyteczności publicznej, kąpieliska, drogi, porty. W starej części miasta odnowiono zniszczone i uszkodzone domy na potrzeby mieszkaniowe, jak również do wykorzystania przez instytucje użyteczności publicznej, jak np. muzea itp.
